اشعار محمد سلمانی

در دوره ی شاه جز یکی شاه نبود
آن هم که ز درد خلق آگاه نبود

اما خودمانیم که در دوره ی شاه
بود این همه برج ساز؟ والله نبود

بچه ها امروز روز عید ماست 
لحظه های بازدید و دید ماست
 
پیش از این هر روز روز عید بود 
زندگی سرشار از امید بود
 
عید و فروردین خوبی داشتیم 
پیش از این آیین خوبی داشتیم
 
زندگی آغاز می شد با سلام 
اخم هایش باز می شد با سلام
 
گوش ها گلبانگ بلبل می شنید 
هر کسی گل گفته و گل می شنید
 
شاعران از نان و گُل دم می زدند 
حرف های تلخ را کم می زدند
 
حرف ها آن روز تکراری نبود 
شعرها اینقدر بازاری نبود
 
چشم ها پیمانه های راز بود 
آسمان ها فرصت پرواز بود
 
قلب ها آن روز دور از هم نبود 
دست ها اینقدر نامحرم نبود
 
مردمان پندار نیکی داشتند 
عشق را کوچک نمی پنداشتند
 
هر کسی یار خودش را دوست داشت
سایه دیوارِ خودش را دوست داشت
 
می شد احساسات را غربال کرد 
با کبوتر نامه ای ارسال کرد
 
شهرهای آشتی دروازه داشت 
جارچی هر روز حرفی تازه داشت
 
خانه با گرمای کرسی گرم بود 
کوچه با احوالپرسی گرم بود
 
آب جاری بود از بالای کوه 
روشنی می ریخت از سیمای کوه
 
آب با آیینه هم فرهنگ بود 
آسمان دریای آبی رنگ بود

ماه پشت ابر پنهان بود ؟ نه
روشنی محکوم کتمان بود ؟ نه
 
ماه در نوروز شکل داس بود 
آسمان آغوشی از احساس بود
 
همت خورشید را فانوس داشت 
کوزه استعداد اقیانوس داشت
 
دست روی دست معنایی نداشت 
کوچۀ بن بست معنایی نداشت
 
پیرها آن روز حرمت داشتند 
مردهای ایل غیرت داشتند
 
مرد بر پیمان خود پابند بود 
تار موئی آیۀ سوگند بود
 
دامن زن جان پناه مرد بود 
شانه هایش تکیه گاه مرد بود
 
زن شریک درد خود را می شناخت 
سرفه های مرد خود را می شناخت
 
مرد از دیدار زن خرسند بود 
بهترین سوغاتیش لبخند بود
 
سرزمین ما زمانی بچه ها 
سرزمینی بود خیلی با صفا
 
ابتدا و انتهایش این نبود 
نقشۀ جغرافیایش این نبود

.........................
از صفحه اینستاگرام شاعر:
https://www.instagram.com/mohammadsalmani1/p/BvPlMIZp3PX/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=cqu5tawpp84j
 

 

چقدر بد شده دنیا چقدر بد شده ایم

به جای گرمی آغوش، دست رد شده ایم

 

تو از من آن همه دور و من از تو این همه دور

شبیه آن چه که بیگانه می شود شده ایم

 

میان پیله ی احساسمان تفاهم نیست

که در منیّت خود حبس تا ابد شده ایم

 

من و تو میوه ی یک شاخه ایم و یک ریشه

جدا جدا شده ایم و سبد سبد شده ا یم

 

چقدر  عیب نما و چقدر عیب شمار

شبیه آینه های تمام قد شده ایم

 

خواست تقدیر کمرنگ خود را از تهیگاه فنجان بفهمد

فال حافظ نشد فال قهوه؛ این نفهمید اگر آن بفهمد

 

از زوایای تاریک فنجان پی به حال پریشان خود برد

عاقبت فال خود را توانست از خطوط پریشان بفهمد

 

رد پای زنی نامبارک خط تاریک فنجان او بود

نقش مهمان ناخوانده اش را می شد از خط پایان بفهمد

 

بغض خود را به تلخی فرو برد گریه اما امانش نمی داد

هم نمی خواست باران ببارد هم نمی خواست مهمان بفهمد

 

پا شد از خانه بیرون زد آن شب در هوای مه آلود تهران

آمد آهسته آهسته بیرون بی که حتی نگهبان بفهمد

 

گریه و کوچه و فال قهوه پیش چشمان او صف کشیدند

هر که می دید از پشت پلکش درد را می شد آسان بفهمد

 

فال بر چهره اش مهر غم زد گریه آرایشش را به هم زد

کوچه پیچید و او را قدم زد مرد کو تا که پیمان بفهمد؟

 

آخرین حرف خود را به تلخی راه می رفت و تکرار می کرد

کاش یک صفحه شبلی بخواند کاش یک ذره عرفان بفهمد

 

عشق پرواز بلندی است مرا پر بدهید
به من اندیشه ی از مرز فراتر بدهید

من به دنبال دل گمشده ای می گردم
یک پریدن به من از بال کبوتر بدهید

تا درختان جوان راه من را سد نکنند
برگ سبزی به من از فصل صنوبر بدهید

یادتان باشد اگر کار به تقسیم کشید
باغ جولان مرا بی در و پیکر بدهید

آتش از سینه ی آن سرو جوان بردارید
شعله اش را به درختان تناور بدهید

تا که یک نسل به یک اصل خیانت نکند
به گلو فرصت فریاد ابوذر بدهید

عشق اگر خواست، نصیحت به شما گوش کنید
تن برازنده او نیست به او سر بدهید

دفتر شعر جنون بار مرا پاره کنید
یا به یک شاعر دیوانه ی دیگر بدهید

 
 

بی تو بودن را تمام شهر با من گریه کرد
دوست با من هم صدا نالید دشمن گریه کرد

جای جای بی تو بودن را در آن تنگ غروب
آسمانی ابر با بغضی سترون گریه کرد

با هزاران آرزو یک مرد مردی پر غرور
مثل یک آلاله در فصل شکفتن گریه کرد

این خبر وقتی که در دنیای گل ها پخش شد
نسترن در گوشه ای افسرد لادن گریه کرد

وسعت تنهایی ام را در شبستان غزل

شاعری با فاعلاتن فاعلاتن گریه کرد

گریه یعنی انفجار بغض یعنی درد عشق
بارها این درد را در چاه بیژن گریه کرد

یک زمان حتی تو هم در مرگ من خواهی گریست
مثل سهرابی که در سوگش تهمتن گریه کرد

 

زیر پای هر درخت، یک تبر گذاشتیم
هرچه بیشتر شدند، بیشتر گذاشتیم

تا نیفتد از قلم، هیچ یک در این میان
روی ساقه هایشان ضربدر گذاشتیم

از برای احتیاط، احتیاط بیشتر
بین هر چهار سرو، یک نفر گذاشتیم

جابه جا گماردیم چشم های خیره را
تا تلاش سرو را بی ثمر گذاشتیم

کارمان تمام شد، باغ قتل عام شد
صاحبان باغ را پشت در گذاشتیم

سوختیم و ریختیم، عاقبت گریختیم
باغ گر گرفته را شعله ور گذاشتیم

روز اول بهار سفره ای گشوده شد
جای هفت سین مان، هفت سر گذاشتیم

در بیان شاعری حرف اعتراض بود
هی نگو «چرا نگفت»، ما مگر گذاشتیم؟

این سوال دختر کوچکم «بنفشه» بود:
چندمین بهار را پشت سر گذاشتیم؟

 این‌ روزها سخاوت باد صبا کم است
یعنی خبر ز سوی تو این ‌روزها کم است

اینجا کنار پنجره، تنها نشسته‌ام
در کوچه‌ای که عابر دردآشنا کم است

من دفتری پر از غزل‌ام نابِ نابِ ناب
چشمی که عاشقانه بخواند مرا کم است

بازآ ببین که بی‌تو در این شهر پرملال
احساس، عشق، عاطفه، یا نیست یا کم است

اقرار می‌کنم که در اینجا بدون تو
حتا برای آه ‌کشیدن هوا کم است

دل در جواب زمزمه‌های «بمان» من
می‌گفت می‌روم که در این سینه جا کم است

غیر از خدا که‌را بپرستم ؟ تورا تورا
حس می‌کنم برای دل‌ام یک خدا کم است

 

 

سوختم از تشنگی اي کاش باران می گرفت
در من این احساس بارآور شدن جان می گرفت

می وزید از سمت گیسوی پریشانت نسیم
بی سر و سامانیم آنگاه سامان می گرفت

دست من چنگ توسل می شد و با زلف تو
درد خود را مو به مو می گفت و درمان می گرفت

کاش می آمد دلم از مکتب چشمان تو
درس حكمت،‌ درس عفت، درس عرفان مي گرفت

كاشكي اين دست هاي خالي از احساس من
از بهشتت بوي گندم، ‌بوي عصيان مي گرفت

كاش نوحي،‌ ناخدايي ناگهان سر مي رسيد
جان مغروق مرا از دست طوفان مي گرفت

گر نبود اين عشق، اين انگيزه ي دلبستگي
زندگاني از همان آغاز پايان مي گرفت !!

در مکتبی که عزت انسان به رنگ نیست ...

چند روزی است که تنها به تو می اندیشم
از خودم غافلم اما به تو می اندیشم

شب که مهتاب در آیینه ی من می رقصد
می نشینم به تماشا به تو می اندیشم

همه ی روز به تصویر تو می پردازم
همه ی گریه شب را به تو می اندیشم

چیستی؟ خواب و خیالی؟ سفری؟ خاطره ای؟
که دراین خلوت شب ها به تو می اندیشم

لحظه ای یاد تو از خاطر من خارج نیست
یا در آغوش منی یا به تو می اندیشم

اگر آینده به یک پنجره تبدیل شود
پشت آن پنجره حتی به تو می اندیشم

تو به حافظ به حقیقت به غزل دلخوش باش
من به افسانه نیما به تو می اندیشم

نه به اندیشه ی زیبا، ‌نه به احساس لطیف
كه به تلفیقی از این ها به تو می اندیشم

تو به زیبایی دنیای كه می اندیشی؟؟
من كه تنها، به تو تنها به تو می اندیشم

بی حرمتی به ساحت خوبان قشنگ نیست
باور کنید پاسخ آیینه سنگ نیست
 
سوگند می خورم به مرام پرندگان
در عرف ما، سزای پریدن تفنگ نیست

با برگ گل نوشته به دیوار باغ ما
وقتی بیا که حوصله غنچه تنگ نیست

در کارگاهِ رنگرزانِ دیار ما
رنگی برای پوشش آثار ننگ نیست

از بردگی مقام بلالی گرفته اند
در مکتبی که عزت انسان به رنگ نیست

دارد بهار می گذرد با شتاب عمر
فکری کنید  فرصت پلکی درنگ نیست

وقتی که عاشقانه بنوشی پیاله را
فرقی میان طعم شراب و شرنگ نیست

تنها یکی به قله تاریخ می رسد
هر مرد پاشکسته که تیمور لنگ نیست

 

صدای پای تو در صحن سرسرا پیچید
دوباره در دلِ این بی صدا صدا پیچید

شکست شیشه ی تاریک را تولد صبح
طنین خنده ی خورشید در فضا پیچید

صدای دعوت چاووش شور و شوق حرم
دوباره در دل خاموش روستا پیچید

حضور گرم تو انگیزه ی شکفتن شد
نگاه سبز تو گل ریخت هر کجا پیچید

ز یمن آمدنت غنچه غنچه خاطره ها
به ساقه ساقه ی اندیشه های ما پیچید

بهار آمد و نوزاد مهربانی را
میان پرده ی رنگینی از حیا پیچید

تو آمدی و به شاباش روز آمدنت
صبا به زلف تو ای با من آشنا پیچید

من از تولد سیال آب گفتم آه
که باز پای قلم سمت کربلا پیچید

وفای دست تو نازم که با عطوفت خویش
برای زخم دلم نسخه ی شفا پیچید